«Δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά, μα ούτε και στους μεγάλους»: μια δήλωση δραματικής ψευδαίσθησης ή της διάσπασής της, ίσης αξίας με το «ένα μύθο θα σας πω» του Μάνου Χατζιδάκι. Μεταξύ αφήγησης και δράσης, μεταξύ ανάμνησης της σκηνικής επικοινωνίας και πραγματικής, άμεσης αποστροφής προς τους θεατές, η παροιμιώδης φράση κυρώνει για παιδιά και μεγάλους την είσοδό τους σε έναν κόσμο άλλον, έναν κόσμο φανταστικό, τον κόσμο του Σαββόπουλου περφόρμερ. Έχοντας τη μετριοφροσύνη της επίγνωσης και την αλαζονεία της ελαχιστοποίησης μπροστά στο έτερον, ο Σαββόπουλος εκκινεί από διεργασίες ενδοσκόπησης και αναρώτησης. Παρά τη σιγουριά του Σαββόπουλου για τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του ίδιου ως δημιουργού, προτιμά να περιγράφει εαυτόν αμήχανο να απευθυνθεί, αδέξιο να ικανοποιήσει προσδοκίες, λάθος επιλογή, ακατάλληλο σκεύος εκλογής.
Αντί, όμως, παραμυθιών, τελικά παρεισφρέουν τα τραγούδια του Σαββόπουλου, που εμφανίζονται σαν εκείνα τα όνειρα όπου καθρεπτίζονται τα άδυτα της άλλοτε παιδικής, άλλοτε εφηβικής και άλλοτε ωρίμου ανδρός ψυχής του. Ο ίδιος, εκτός ψευδαίσθησης, ως ηθοποιός και ως διαμεσολαβητής μεταξύ του ίδιου και των θεατών του, βοηθά στην αυτοαναγνώριση, στην εξιχνίαση του κοινού του και στη σχέση των δύο. Όταν έχει επέλθει η ζεστασιά μεταξύ τους, η εικόνα του ευγενικού, μετριοπαθούς, καλοκάγαθου παραμυθά ή τραγουδοπαραμυθά δεν αναζητά πια δικαίωση, γιατί μόνο με την περιγραφή της εικόνας αυτής της πρώτης πράξης του δράματος ήδη αυτή έχει περάσει στο εκεί και επέκεινα.
(απόσπασμα από το άρθρο)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου